پس از ابلاغیه تیرماه سال 93 که در آن تمامی واحدهای پتروشیمی و مخصوصا پلیمری‌ها، ملزم به عرضه صد در صدی محصولات تولیدی خود در بورس کالای ایران شدند، شاهد آن بودیم که بورس کالا به‌صورت رسمی و دقیق تر به‌صورت دستوری به‌عنوان مرجع معامله محصولات پتروشیمی در آمد. این در حالی بود که به دلیل برخی جذابیت‌ها در بازار داخلی در سال 93 شاهد آن بودیم که برخی از شرکت‌های پتروشیمی هم اجناس خود را در بورس به فروش رسانده و هم با قیمت‌های مطلوبی در بازار داخلی عرضه می‌کردند، اما پس از آن با مشکلات حسابرسی و مالیاتی روبه‌رو شدند. این وضعیت در کنار برخی دیگر از مشکلات و همچنین افزایش سخت‌گیری‌های مالیاتی و البته ضعف تقاضا در بازار داخلی موجب شد تا شرکت‌های پتروشیمی این بار با میل و رغبت خود به رینگ پتروشیمی بورس کالا روی خوش نشان داده و محصول خود را در این بازار رسمی عرضه کنند. با توجه به این شرایط در کنار ضعف تقاضا می‌توان سال گذشته را دوره‌ای بسیار مهم برای بلوغ رینگ پتروشیمی بورس کالا به شمار آورد که اگرچه با کاهش حجم معاملات رو به رو بود ولی به‌عنوان چهره تمام نمای معاملات محصولات پلیمری در بازار داخلی خودنمایی کرد.
با توجه به این شرایط حجم معاملات هفتگی در بورس کالا می‌تواند به‌عنوان مهمترین فاکتور در تعیین حجم عرضه مواد اولیه پلیمری به بازار داخلی تلقی شده هرچند که وضعیت کلی بازار نیز در تقابل عرضه و تقاضا قابل مشاهده و رهگیری است. به تجربه ثابت شده است که حجم معاملاتی بالاتر از 40 هزار تن در هر هفته می‌تواند نشان دهنده رونق و کمتر از این حجم نیز نشان دهنده رکود باشد، هرچند که فاصله‌ای نزدیک به 2 تا 3 هزار تن را نیز می‌توان قابل اغماض قلمداد کرد.
تحلیلگران بازار اعتقاد دارند که با توجه به شرایط موجود می‌توان روند عمومی بازار آزاد را شرایطی نسبتا متعادل دانست هرچند که پایین بودن نسبی حجم معاملات در بورس کالا در کنار رونق ناچیز تقاضا در بازار داخلی می‌تواند به ثبات بازار و سپس افزایش محدود قیمت‌ها منجر شود.